Clublid Jan Mariën is vorige zondag op 56-jarige leeftijd overleden. Onze voorzitter Werner Van den Broeck schreef een afscheidswoord.
Jan maakte deel uit van de oorspronkelijke jeugdgeneratie bij het ontstaan van de club in 1978. Een (h)echte vriendengroep die de fundamenten wist te leggen om de toffe recreatieclub TTC De Boekt te doen uitgroeien naar het TTK Berlaar dat 30 jaar later in de hoogste afdeling van het land zou aantreden. Ivan Nijs en ikzelf behoorden eveneens tot die generatie, evenals de enkele jaren geleden teruggekeerde Kris Van Houdt en onze "nieuwe" aanwinst Koen Luyten. Hele schoolvakanties brachten we door in ons kleine lokaal achter De Boekt, 4 à 6 uur trainen (zonder enige begeleiding) per dag waren geen uitzondering: allemaal wilden we grote kampioenen worden. Als we de ping-pong wat beu waren, speelden we badminton op een zelf gemaakt veld, deden we lange wandelingen langs de toen nog onverharde en niet opgehoogde drassige Nete-dijken, deden we "belleke-trek" bij de dichts bijzijnde huizen in Kessel, of gingen we naar het voorliggende café om (teveel) kriek van't vat te drinken. De verplaatsing naar het katholieke (Sporta) tornooi in Nijlen maakten we elk jaar met 10 à 12 jeugdspelers met de fiets; ook degenen die toen al wat beter waren en pas later moesten spelen, vertrokken mee met "den hoop" om 8u30 's morgens ... zalige tijden waren dat.
Jan Mariën, "de Jean", was een prominent lid en vaak mee haantje de voorste van die vriendengroep. Qua tafeltennisniveau heeft hij het gebracht tot D4 in katholieke en ik denk één seizoen D6 in "den Belgische". Hij was technisch vrij sterk, had gerust nog enkele klassementen kunnen stijgen, maar zijn job als brouwersgast vergde veel van zijn rug en een gezinssituatie met twee kinderen zorgde ook voor andere prioriteiten. In 1988 is hij nog mee verhuisd van De Boekt naar de Alpenroosstraat, maar enkele jaren later is hij gestopt. Als brouwersgast bij Lamot bleef hij wel leveren aan de club en zo hielden we af en toe contact.
Enkele jaren geleden was hij daar plots terug, zij het meer als ludieke animator tijdens de tooggesprekken dan als speler. Af en toe sloeg hij nog een balletje en kon je merken dat de "the skills" nog altijd aanwezig waren. Als niet-competitielid, maakte hij er ook geen enkel probleem van om jaarlijks de handen uit de mouwen te steken bij onze Ping Pong kermis.
Eind vorig jaar begon hij medisch te sukkelen, maar de behandelingen sloegen niet aan. Op 15 februari heeft hij dan nog een hoogdag mogen beleven, toen hij uitgenodigd was op Stanny zijn verjaardagsfeest in "zijn" clublokaal: piekfijn was hij uitgedost en hij heeft met volle teugen genoten. We wisten dat er nieuwe behandelingen zaten aan te komen, maar we werden allemaal overspoeld door de Corona-golf en het contact ging verloren ... tot ik het fatale telefoontje kreeg.
Veel te vroeg maat ... en geen afscheid kunnen nemen
Rust zacht
Werner