Karel had de gave om de dingen beter te maken. Waar hij aanwezig was, hing magie in de lucht.
De laatste maanden waren onwezenlijk. De ene dag stond je vol energie in de club. De dag erna bleek je doodziek te zijn. En het ging snel. We hadden gehoopt dat je nog een tijdje respijt zou krijgen. Maar ook dat was je niet gegund. Telkens als we naar een klein beetje positief nieuws snakten, volgde weer een nieuwe mokerslag. Tot op het laatste bleef je hoop uitstralen, alsof het tij nog kon keren. "Binnenkort kom ik terug de bar doen. Dan maken we daar een groot feest van", zei je onlangs nog. Je wist zelf wel beter. Maar blijkbaar kon je zelf niet geloven dat het bijna voorbij was. Veel leden merken het nu zelf ook. Nu het definitief is, hebben we ook nog altijd moeite om het te geloven.
Het zal vreemd zijn als nieuwe leden vragen wie Karel Sappenberghs was. Hoe begin je dat uit te leggen? Vertel je dan over hoe belangrijk hij was voor de club? Dat er zonder hem van TTK Berlaar misschien geen sprake was? Of over hoe hij tot op zijn 75ste superactief bleef en zijn conditie onderhield? Of hoe hij de clubfinanciën op onnavolgbare wijze tot in de perfectie onder controle hield? Hoe hij de bar dagelijks op orde bracht?
Wat we alleszins nooit zullen vergeten, is de mens Karel Sappenberghs. Karel had de gave om de dingen beter te maken. Waar hij aanwezig was, hing magie in de lucht. Hij toonde een soort levenslust die je maar zelden ziet. Je kon bijna niet anders dan er goedgezind van worden. Wie ooit met Karel ging eten, kan het beamen. "Amai dat is lekker. Zo'n lekker stukje vlees, met zo'n lekkere saus. Da's genieten. Ongelofelijk", zei hij dan tien keer op een avond. Wij knikten dan, en beseften dat Karel zélf de saus was die alles beter maakte.
Eens hij je vriend was, kon je nauwelijks een betere voorstellen. "Wij zijn echte maten", zei hij dan. En hij meende het. Karel had veel mensen voor wie hij door het vuur zou gaan. Leeftijdsgenoten, maar ook veel vrienden die zijn kinderen of kleinkinderen zouden kunnen zijn. Altijd probeerde hij zijn levensvisie door te geven: genieten van het leven. Niet door een hele dag lui te zijn, dat zeker niet. Wél door actief te zijn en je ook in te zetten voor anderen. Als je dan 's avonds terugblikt op je dag, kan je pas echt genieten.
Karel heeft in al die jaren veel gegeven aan anderen. Hij was van het type dat zelf pas gelukkig kon zijn als de mensen rond hem dat ook waren. Vandaag leven we allemaal met hem en José mee. De enige troost die we hebben, is dat Karel het maximum uit al zijn dagen heeft gehaald. En door zo plots te gaan, heeft hij zijn levensmoto waarschijnlijk nog extra in de verf gezet: geniet van het leven zo lang het kan.
Bert